วันที่ 77 อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี ผ่าน อำเภอเมืองหนองบัวลำภู ถึง อ.เอราวัณ จ.เลย
จังหวัดที่ 46 แล้วจ้า
ออกจากโรงแรมมาได้ไม่ถึง หนึ่งกิโลเมตร ก็ข้ามเขตขังหวัด อุดรธานีและหนองบัวลำภูเป็นที่เรียบร้อย ระหว่างทางเห็นป้ายเขียน พิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์ และสุสานหอย 150 ล้านปี อยากเข้าไปดูมาก แต่น่าเสียดายมาไวไป กว่าจะเปิดนู่นอีก 1 ชั่วโมง 555 เขาว่าที่นี่เป็นที่ที่เจอไดโนเสาร์ตัวแรกของประเทศไทย อืม…..
มาถึงตัวเมืองหนองบัวลำภูโดยสวัสดิภาพ แวะเข้าไปรษณีย์ตามระเบียบ วันนี้สงสัยกับไปรษณีย์ 3 อย่าง จริงๆทุกทีจะสงสัยแค่ 2 อย่าง แต่วันนี้มีถึง 3 เลยต้องขอเล่าหน่อย ไปถึงไปรษณียก็ 8.45 หละ แปลว่าเพิ่งเปืดไปได้ 15 นาที ขึ้นไปเอาบัตรคิวเตรียมตัว แล้วก็แปลกใจ ทำไมคอมพิวเตอร์ไม่เรียกเบอร์อะไรเลย พนักงานก็นั่งครบ 3 เคาท์เตอร์ แต่ไม่มีลูกค้าไปยืนหน้าช่อง มองเห็นคนถือป้ายเบอร์ หนึ่งอยู่ข้างๆ แล้วสงสัยแรกก็มา….สงสัยว่าพนักงานนั่งรออะไรกันคะ 15 นาทีแล้ว ไม่คิดจะทำงานหรอ
สักพักก็คอมพิวเตอร์ก็เริ่มเรียกเบอร์ พนักงานช่องแรกก็ตะโกนออกมาว่า ใครจะส่งของรบกวนไปส่งช่อง 3 ได้เลยนะค้าบ แล้วคนก็เริ่มทยอยไปยืนต่อคิว แบบใครเดินไปถึงก่อนก็ได้ก่อน เราเห็นพี่ช่องแรกไม่ทำอะไร ก็เลยเดินไปถามว่า แค่ประทัยตราประจำวัน รบกวนส่งตรงนี้ได้มั้ยคะ พี่เขาก็ชี้ให้ไปช่อง 3 อะก็ไม่ว่าอะไร กลับมานั่งที่ พี่ช่องแรกก็ตะโกนมาว่า นั่งรออะไรละคับ ไปต่อแถวได้เลย เอิ่ม…สงสัยที่ 2 ก็เริ่มมา ก็แล้วจะมีระบบเรียกบัตรคิวไปทำไมหละคะ ถ้าไม่คิดจะใช้มัน สรุปได้เบอร์ 24 แต่ได้ส่งของคนที่ 3 คือ…เป็นหลายที่มาก ยิ่งถ้าไปถึงไปรษณีย์ตอนเพิ่งเริ่มเปิดทำการหลังจากหยุดยาวมา 2-3 วันนะ อุแม่เจ้า ใครเดินไปเอาบัตรคิวก็โง่อะ ใครคาดหวังหาหางแถวต่อนี่ก็โง่ ใช้ระบบดันและมือยาวอย่างเดียว เคยครั้งนึง จำไม่ได้หละว่าที่ไหน แต่อีสานเนียะหละ ยืนต่อคิวจะซื้อโปสการ์ด ไอ้นี่มาจากไหนไม่รู้เดินมายื่นเอกสารแทรกกลางเฉยเลย เราก็มองหน้าแล้วถามว่า ต่อแถวกันอยู่ มองไม่เห็นหรอคะ ไอ้นั่นบอก ผมจะยื่นเอกสาร ทำไมต้องต่อ อ้าว….ไอ้ห่าน ก็แล้วเอ็งคิดว่าระบบต่อแถวมันมีไว้ดูเล่นหรือยังไงหละ เคยได้ยินมั้ย มาก่อนได้ก่อน ไม่ใช่มือยาวกว่าได้ก่อน แล้วมันก็เนียนยื่นเอกสารตัดหน้าไป 3 คิว ทุเรศสุดนี่ก็คือ เจ้าหนักงงานรับ แทนที่เห็นคนต่อคืวแล้วมันจะไล่กลับที่ไหนได้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วสักพักก็ประจักษ์แก่ตัวเองได้ว่า คนที่โง่จริงๆแล้วอะ คือเราเอง เพราะไอ้ที่คิดว่าเป็นแถวที่ต่อนี่มันไม่ใช่อะ ป้าคนข้างหน้า เห็นไอ้ห่านนั้นยื่นเอกสารไป ก็เอาบ้าง ยื่นซองจดมายให้ โอ้ย….อยากจะบ้าตาย สรุปวันนั้นไม่ซื้อโปสการ์ดมันหละ โมโหสุดๆ
เวลาเราไปส่งโปสการ์ด ก็จะขอกำชับให้ทางพนักงานรบกวนช่วยประทับตราประจำวันหน่อย ถึงแม้ว่าทุกคนจะบอกกลับมาว่า ข้างในจะประทับให้ เพื่อการไม่ผิดพลาดเหมือนตอนสงขลา เราก็จะยื้อกับพนักงานให้ประทับตรา ณ.ตรงนั้นให้ได้ แต่อันนี้ไม่ใช่ปัญหา สงสัยที่ 3 คือ ทำไมทุกคนต้องอ่านโปสการ์ดเราก่อนประทับตราด้วยหว่ะ คือหยิบอ่านตรงนั้นเลย แล้วค่อยบอกว่า เรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวข้างในจะประทับตราให้ คือไอ้ที่เรียบร้อยนี่คือฉันสะกดทุกคำถูก ไม่ได้มีรหัสลับไประเบิดบ้านใครใช่มั้ย ก็เข้าใจนะว่าโปสการ์ดมันเป็นอะไรที่ยั่วยวนชวนให้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน เพราะทุกทีของที่คนส่งส่วนใหญ่จะเป็นจดหมายปิดฝนึก ไม่ก็กล่องปิดผนึก พวกคุณถึงได้รู้สึกว่ากำลังถูกลูกค้าปิดบังอะไรบางอย่าง พอเห็นโปสการ์ดที่สามารถอ่านข้อความเรื่องราวของชาวบ้านได้ ถึงได้อดใจไม่อยู่แบบนี้ บางคนขั้นหนัก อ่านออกเสียงแล้วหัวเราะด้วย เออ…แปลก พอลบอกว่า รอบหน้าเขียนไปเลยว่า “อ่านทำไมคะ โปรการ์ดฉบับนี้ไม่ใช่ของคุณ” แล้วดูสิแต่ละคนจะทำหน้ายังไง เหอเหอ
