วันที่ 24 อ.เมือง จ.ชุมพร ถึง อ.บ้านกรูด จ.ประจวบคีรีขันท์

เก็บภาคใต้ 14 จังหวัดหมดแล้วจ้า ตอนนี้เข้าภาคอื่นแล้ว ก็ยังไม่แน่ใจว่านี่ ภาคกลางหรือภาคตะวันตก ใครรู้ช่วยตอบที 555

เช้านี้ออกจาก ชุมพรสายหน่อย เพราะค่าห้องเมื่อคืนแอบแพง ก็ต้องขอทานข้าวเช้าให้คุ้มเงิน กว่าจะได้ออก 7.30 ได้ ปั่นมา 115 กิโล กว่าจะถึงบ้านกรูดปาไปเกือบบ่ายสาม จอดเยอะไปหน่อย 555 จอดกินทั้งนั้น แอบร้อนนะเมื่อวาน คิดว่าดำเพิ่มขึ้นไปอีก 2 สเต็บ

ทางก็ขึ้นๆลงๆอีกเหมือนเดิม ปั่นเส้นทางนี้มา 3-4 รอบแล้ว จำไม่ได้ว่าเขามันเยอะขนาดนี้ รอบนี้มาปั่น งง เลย เฮ้ย ใครสร้างเนินขึ้นมาอีกป่าวหว่ะ เหนื่อยแล้วนะ ไหนจะลมพัดเข้าด้านข้างอีก อยากจะประชดลมปั่นลงน้ำเหมือนกัน 555 เพื่อจะพัดไปถึงบ้านกรูด

วันนี้เราก็ยังมีตาจอห์นมาปั่นเป็นเพื่อนอีกเช่นเคย ปั่นมาได้สักพักก็ผ่านโรงแรม Coffee Beach Resort ที่อ่าวบ่อเมา เป็นโรงแรมที่เราหยุดพักเมื่อตอนปั่นจาก หัวหิน ไปกัวลาลัมเปอร์เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ก็คุยกับจอห์นว่าอยากมาซื้อที่ตรงนี้เปิดโรงแรมให้คนปั่นจักรยานอะ คราวที่แล้วปั่นเจอในวันเดียวตั้ง 2 คนแหน่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็เห็นคนปั่นจักรยานพร้อมกระเป๋าสวนมา 555 เป็นการพิสูจน์ให้จอห์นดูว่า คนปั่นจักรยานทัวรริ่งผ่านเส้นนี้เยอะนะ 555

เขาเป็นคนฝรั่งเศส จำชื่อไม่ได้แล้ว ขอโทษด้วยค้าบ ปั่นจากฝรั่งเศสจะไปที่ออสเตเรีย (คิดในใจ โห…บ้าพลังกว่ากรูอีก) มีทั้งกระเป๋ามีทั้งรถพ่วง เขาบอกหิ้วเต๊นท์มาด้วย 555 เข้าออสเตเรียเมื่อไหรได้ใช่แน่นอน ฟันธง!! หลังจากเม้ามอย ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกแล้วก็แยกกันไป ก็ขอให้นายโชคดีมีชัยไปถึงออสเตเรียนะจ้า

เนืองจากเนินเยอะมาก พอลงเนินมาได้เห็นป้ายเข้าเขตจังหวัดประจวบคีรีขันท์ ก็เลยปั่นเลยไม่ได้ถ่ายรูปมาน่าเสียดายจริงๆ แต่พอลบอกใน GPS มันยังไม่เข้าเขตเลยนะเธอ ก็เลยไม่แน่ใจว่า GPS มั่ว หรือว่าทางประจวบขยายดินแดนโดยไม่บอกใคร

มาถึงบ้านกรูดโดยสวัสดิภาพ คืนนี้พักที่บ้านพี่กบ เจ้าของร้านอาหารอิตาเลี่ยน กษมา ที่บ้านกรูด ใครผ่านมาทางนี้ ขอแนะนำให้เข้าไปลองทาน อร่อยมาก

เนื่องจากปั่นครบภาคใต้หมดแล้ววันนี้เลยให้รางวัลตัวเองด้วยการพักผ่อนที่บ้านกรูดเป็นเวลาอีก 1 วัน พรุ่งนี้ค่อยเข้าประจวบ

เวลาปั่นจักรยานนานๆในหัวก็จะเริ่มเวิ่นเว้อ คิดอะไรต่อมิอะไรออกมาเต็มไปหมด เราเชื่อว่าทุกคนเป็นเหมือนกัน เหมือนเวลามันเยอะเกินอะ เมื่อวานปั่นขึ้นเนินเยอะมาก ก็มานั่งคิด อืม…เข้าใจหละที่ว่าสูงสุดลงสู่สามัญนี่มันเป็นยังไง คนเราพยายามทำแทบตายเพื่อให้ขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดในชีวิต มันไม่ใช่ง่ายๆนะ ในการที่จะดันตัวเองให้ขึ้นไปถึงจุดนั้นได้ แต่พอขาลงนี่มันไวมากอะ ลงทีมันไม่ได้ลงช้าเหมือนตอนขึ้น ลงเร็วจนไม่ทันได้ตั้งตัว

บางทีการที่เราเห็นเขาข้างหน้าดูใหญ๋โตมโหฬาร และเริ่มถอดใจในการปั่นขึ้น แต่พอเอาเข้าจริงๆปั่นเข้าไปใกล้ๆ หรือได้ลองปั่นขึ้นไปดูมันก็ไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิดเนอะ มันก็เหมือนกับปัญหาอะ มองแรกๆอิ๊บอ๊ายหละ จะแก้ปัญหานี่ได้หรอ มันใหญ่มากเลย แต่พอลองเข้าชนปัญหา แก้ไขปัญหาแล้ว อืม…มันก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิดเนอะ ทุกปัญหาย่อมมีทางแก้ แก้ง่ายแก้ยากนี่อีกเรื่องหนึ่ง 555 มีสาระเป็นกับเขาเหมือนกันนะเนียะ อิอิ

Tags: Chumphon, Prachuap Khiri Khan, ไทย