วันที่ 114 อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ถึง ต.ป๋าเแปง จ.เชียงใหม่

ซวยที่สุดวันนี้ ปั่นขึ้นเนินมา เกียร์ก็ยังกระโดดเหมือนเดิม พอลสรุปได้ว่า น้ำหนักสองคน ดันขึ้นเนินอาจทำให้เกียร์รับน้ำหนักเกินไป เพราะพอเราลงเดิน ให้พอลปั่นคนเดียว ก็ไปได้ปรกติไม่มีปัญหา สรุปวันนี้ครึ่งทางแรก พอลปั่นขึ้นเขา แน็ตเดินขึ้นเขา มาถึงจุดนึง โซ่หลุดไปขบอยู่หลังเฟือง เรียกว่าติดแหง่กเลย เอาไม่ออก ดึงตั้งนานกว่าจะออก แล้วก็คิดว่าเป็๋นเพราะไอ้ดึงนี่หละที่ทำให้ความซวยรอบใหญ่มาเยือน เพราะปั่นไปสักพัก โซ่ทำการแยกร่างออกจากกันเลย เหอเหอ

ก่อนหน้านี้หลังจากที่ส่งสัมภาระไปเชียงให่ได้ 1 วันพอลก็บอกว่า ตายหละ ดันลืมเอาตัวถอดสลักโซ่มาด้วย หิ้วมาเป็นระยะทาง 7000 กว่ากิโลไม่มีปัญหา เราก็บอกว่า คงไม่เป็นไรมั้ง ปั่นมาขนาดนี้ยังไม่เคยจะได้ใช้เลย ไงหละ ได้เรื่อง โซ่แยกร่าง ไม่มีอุปกรณ์ซ่อม พอลบอก อย่างนี้ก็ต้องเดินหละ อีก 17 กิโลถึงที่พัก อืม…เจริญพร รถก็ไม่ยอมนั่งเนื่องจากอีโก้เฮียสูง เดินมาสักพักก็เจือกทะเลาะกันอีก ก็ไม่ได้บ่นอะไรนะ ก็คนมันเหนื่อยหน้าตาชั้นมันก็ดูโมโหเป็นธรรมดา พอลบอก เป็นอะไรอีกหละ แล้วนี่เดินเร็วกว่านี้ได้มั้ย เดี๋ยวแดดแรงกว่านี้แล้วมันจะร้อนนะ……โอโห…ของขึ้นเลยชั้น เลยสวนกลับไป บ่นก็ไม่ได้บ่น เรียกร้องอะไรมั้ยก็ไม่ได้เรียกร้อง ก็ยังคงเดินตามตูดแกอยู่เนียะ แล้วพอเดินช้า แกก็มาบ่นแบบนี้อะนะ คือ จะเอาอะไรกับกูอีก ก็คนมันเหนื่อยแล้วจะให้่เดินไปยิ้มไปหรอไง ก็เพราะชั้นไม่ใช่เธอ เพราะฉะนั้นอย่าเอาแรงเธอมาเป็นบรรทัดฐานกับคนอื่น อย่าคิดว่าคนอื่นจะต้องแข็งแรงเท่าเธอ พอลบอก ก็เห็นเดินช้า ก็ไม่รู้ว่าพยายามเดินอยู่หรือเปล่า หรือว่าเดินเอื่อยเฉื่อยธรรมดา โอโห…คำนี้หละที่ทำเราอยากจะกระโดดถีบยอดหน้ามัน เหอเหอ พยายามเดินแทบตาย ก็มันได้เร็วแค่นี้ ก็พยายามแล้ว ก็ยังไม่เป็นที่พอใจ ก็ยังไม่เร็วพออยู่ดี ก็ยังดูเหมือนไม่ได้พยายามอยู่ดี อืม…..กูเซ็ง

ลากกันมา 17 กิโล ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว พอมาถึงโรงแรมด้วยสภาพที่เหนื่อย และหงุดหงิด เกินจะปั้นหน้าปรกติได้

อาบน้ำอาบท่าให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวเย็นลง แล้วก็โทรหาน้าที่เชียงใหม่ รบกวนให้เอากระเป๋าอุปกรณ์มาให้ที่โรงแรม ขอบคุณมากคะ ที่อุตสาห์ขับรถเอามาให้ น้าลักษ์เป็นน้าแท้ๆของแน็ต เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก ขอบคุณมากที่มาช่วยชีวิตครั้งนี้ 555 สรุปเอาอุปกรณ์มา ใช้ไปสักพัก หักอีก พอลเลยเอาแค่หัวน๊อตที่เอาไว้ดันตัวเชื่อมโซ่ออก พร้อมกับเอาค้อนทุบ ผลที่ได้คือ น๊อตหัก โอ้วเจริญ… ดีนะที่ได้อาศักดิ์ ซึ่งเป็นวิศวกร ที่มีความรู้ด้านนี้อยู่ พาไปร้านซ่อมมอไซค์พร้อมกับอธิบายช่างให้ สุดท้ายก็ประกอบโซ่ได้สำเร็จ ขอบคุณมากจริงๆคะ มาซะไกล ยังมาเลี้ยงข้างกลางวันอีก เกรงใจจริงๆ รู้งี้สั่งเบิ้ลสองจาน 555

ตอนนี้สภาพจักรยานก็ต่อโซ่กลับเข้าไปเรียบร้อย พอดูตัวเฟืองหลังใกล้ๆก็รู้ถึงปัญหาของเกียร์กระโดด ว่าจริงๆแล้วเป็นเพราะซี่เฟืองเริ่มกุด เลยล๊อกไม่อยู่ พอลบอกต้องเปลี่ยนใหม่หละ ยกเซ็ตเลย ก็ไม่รู้ว่าที่ปาย หรือ แม่ฮ่องสอนจะมีร้านจักรยานขายของพวกนี้มั้ย แต่ที่แน่ๆ พรุ่งนี้คงได้เดินขึ้นปายอีกแน่นอน เพราะเกียร์ก็ยังกระโดดเหมือนเดิม

จบวันนี้ด้วยการที่พอลขอโทษที่งี่เง่าใส่ เขาโมโหตัวเองที่ไม่ได้เอาอุปกรณ์มา เลยทำให้ทั้งเราและเขาต้องเดิน คิดในใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูด้วยเนียะ เคยอธิบายไปแล้วนะ ว่าบางครั้งอะ แค่ขอโทษมันก็ไม่ช่วยให้มันดีขึ้นหรอกนะ บางทีแทนที่จะเอาเวลามาขอโทษ เอาเวลาไปบอกตัวเองดีกว่ามั้ยอะ ว่าคิดก่อนพูด พูดไปแล้วไม่เจริญ ก็เงียบเฮอะ ร่างกายอะ มันเจ็บมันก็หาย แต่จิตใจคนอะมันเจ็บ แล้วมันไม่หายง่ายๆหรอกนะ แต๋ก็จะดูเหมือนว่าบ้านเขาและบ้านเราคิดไม่เหมือนกัน บ้านเขา มีอะไรต้องพูด เอาให้เคลียร์ ประมาณ ทะเลาะง่าย จบง่าย ลืมง่าย แต่บ้านเราไม่ใช่ไง…..

Tags: Chiang Mai, ไทย