วันที่ 111 อ.เวียงป่าเป่า จ.เชียงราย ถึง อ.พร้าว จ.เชียงใหม่
เข้าใจหละว่าความสูงที่ 1,400 เมตรจากระดับน้ำทะเลมันสูงขนาดไหน อุแม่เจ้า จะตายเอา ดีนะที่ตัดสินใจส่งของไปไว้ที่เชียงใหม่ก่อน ไม่งั้นดันขึ้นเขาลูกนี้คงจะคางเหลืองเป็นแน่
ระยะทางวันนี้ 50 กว่ากิโล แต่ใช้เวลาเดินทางเกิน 4 ชั่วโมง 555
ออกจากเวียงป่าเป่าแต่เช้า ไม่เกิน 10 กิโลเมตรก็เตรียมตัวขึ้นเขา เส้นทางนี้ไม่ค่อยมีรถ มีแต่มอไซค์ประปราย และนักปั่นจักรยานทั้งหลายที่มาออกกำลังกายปั่นขึ้นเนิน แรกๆก็ค่อยๆขึ้นนะ ขึ้นยาวๆไม่ชันเท่าไหร แล้วอยู่ดีๆมันก็ขึ้น ปึ้ดๆๆ แบบไม่มีคำเตือนแจ้งมาก่อน คือขึ้นไปอะไม่ว่า มาถึงจุดที่ 950 กว่าเมตรจากระดับน้ำทะเล เราก็โอเค อีก 400 เมตรก็จะถึงจุดสูงสุด ที่ไหนได้ มันลงยาวเลย จาก 900 กว่าลงมาเหลือ 400 กว่า โห…แล้วก็ไต่ขึ้นไปใหม่ คิดในใจ จะให้ลงมาทำไมค้าบ ลงแล้วก็ขึ้นเนียะ มาแต่ละลูก โห…ชันซะ แค่เห็นก็ถอนหายใจหละ แล้วเกี้ยร์ก็เป็นอะไรก็ไม่รู้ พอเปลี่ยนเป็นเกียร์ใหญ่สุด เกียร์สุดท้าย โซ่ก็กระโดด (คือข้าน้อบก็มิรู้ศัพท์ภาษาไทยกับอาการนี้จริงๆ) เอาเป็นว่าโซ่มันไม่ยอมไปอยู่ในจุดที่จะให้อยู่ สุดท้ายโซ่ก็หลุดออกจากเกียร์ไปเลย เหอเหอ เป็นแบบนี้ประมาณ 2 ครั้ง ถ้าไม่หลุดออกไปเลย ก็จะกระโดดอยู่อย่างนั้นอะ ทำเราเสียจังหวะในการอัดแรงปั่นขึ้น สุดท้าย ก็ต้องหยุดและเข็นตามระเบียบ 555
รอบนี้เตรียมตัวมาดี หลังจากได้รับบทเรียนที่ เชียงม่วน และบ้านหลวง เรื่องน้ำและของกิน รอบนี้ มีน้ำเพิ่มมาอีกขวด เจลลี่แบร์สำหรับน้ำตาล คุ๊กกี้แก้หิว และน้ำหวานอีก 1 ขวด
วันนี้วิวไม่ค่อยมีอะไรให้ถ่ายเท่าไหร เนื่องจากหมอกลง ไม่ก็ควันเยอะ ภาพออกมามัวมาก ไม่สวย ไอ้จุดที่สวย ก็ดันหามุมถ่ายไม่ได้ เมื่อถึงจุดเส้นแบ่งเขตระหว่างจังหวัดที่ความสูง 1300 กว่าเมตรจากระดับน้ำทะเล ก็จะพบว่าอยู่บนยอดเขาเลย ระยะทาง 1-2 กิโลเมตรต่อไปเป็นการปั่นบนสันเขา สวยมาก เห็นวิวทั้ง 2 ด้านเลย แต่หามุมดีๆถ่ายไม่ได้ น่าเสียดายเป็นที่สุด
ข้ามลงมาถึง อำเภอพร้าวได้นี่แทบจะเป็นลม หิวข้าวมาก แวะร้านอาหารตามสั่ง ด้วยความรู้สึกอยากจะซ่อนจักรยานไว้สักที เพื่อที่คนจะได้ไม่เห็น แล้วก็จะได้ไม่ถาม คือไม่มีอารมณ์คุยจริงๆ ให้คุยกับพอลภาษาอังกฤษยังออกมาฟังไม่รู้เรื่องเลย สุดท้ายจบที่ กินไปก็มีคนเดินมาถามเรื่องราวไป เราก็ไม่อยากเสียมารยาทก็ตอบไป ตลกสุดคือหลายคนถามมาจากทางไหน เราก็บอกมาจากเวียงป่าเป่า เขาก็ว่า โห…นี่ข้ามเขาลูกนี้มาด้วยจักรยานหรอ เก่งเนอะ เหนื่อยมั้ย เราก็ว่าเหนื่อยคะ (กะส่งข้อความประมาณว่า ปล่อยกูกินข้าวเงียบๆเฮอะ) ที่ไหนได้พี่แกชวนคุยต่อ อ้าวแล้วนี่จะไปไหนต่อ โห..งแม่ฮ่องสอนเลยหรอ เหนื่อยเลยนะ บลา บลา บลา สักพักก็มีคนเดินมาถามว่า สองสามวันก่อน อยู่เชียงรายใช่มั้ย เราก็ว่าใช่ พี่เขาก็บอก มิน่าหละพี่เห็นน้องที่เชียงรายด้วย หน้าตาพี่แกดูตื่นเต้นนะ คือทุกทีเราก็จะตื่นเต้นไปด้วยนะ แต่วันนี้ต่อให้พี่บอกว่าเจอเราตั้งกะสุราษ ก็คงจะไม่สามารถปั้นหน้าตื่นเต้นขึ้นมาได้่แล้วอะ
เย็นนี่เราพักที่ พร้าว บูติก โฮเตล ออกนอกเมืองมาหน่อย สวนไปทางแม่แตง ของเขาดีนะ คืนละ 500 ห้องใหญ่ เงียบ สะอาด เน็ตแรง ป้าเจ้าของน่ารักมาก ข้างๆมีมินิมาร์ท เสียอย่างเดียว ไม่มีร้านอาหาร ต้องเข้าไปในเมือง ใกล้สุดก็หมูกะทะ หัวละ 119 บาท ไม่อร่อยเท่าไหร แต่หิวจัดเลยจำเป็น ป้าเจ้าของโรงแรมว่่า เขาเลือกลูกค้านะ วัยรุ่น หรือขี้เมาเขาไม่รับ ใครจะมาพักที่นี่ ก็ทำหน้าแก่ และดูไม่เมาด้วยนะจ๊ะ
