วันที่ 110 อ.เมือง จ.เชียงราย ถึง อ.เวียงป่าเป่า จ.เชียงราย
และแล้วก้เริ่มเดินทางสำหรับ เนิน/เขา เดอะซีรีย์ 555 ชื่อเท่ม่ะ ไม่ต้องอธิบายอะไรมาก
ระยะทางวันนี้ประมาณ 80 กิโล ขึ้นเขามาสูงสุดอยู่ตรงเวียงป่าเป่า ความสูงอยู่ที่ 590 เมตรจากระดับน้ำทะเล ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะร้อนโคด เดินทางแต่เช้า กะหนีแดดที่ร้อนแรง ที่ไหนได้ ยังไม่ถึง ตีนเขาลูกแรก แดดก็ออกหละ
ปั่นขึ้นเขาก็ไม่มีอะไร เหนื่อยเป็นธรรมดา จนกระทั่งถึงยอดสูงที่สุด พอลเอาเข่าไปเตะกับ GPS ก็ไม่รู้ว่าจะไปเตะมันทำไม เอาเป็นว่าเจ็บขนาดต้องหยุดปั่น ค้างมันกันกลางขึ้นเนินเลยทีเดียว พอลเดินไปสบถไป คงจะเจ็บน่าดูเพราะ GPS น้อยใจดับเครื่องไปเลย 555 ระหว่างพอลสบถ เราก็เข็นจักรยานไปจอดมในร่ม ทุกอย่างก็ปรกติดี จนกระทั่ง เราหย่อนก้นลงไปนั่งบนขอบที่กั้นถนน เท่านั้นหละ เจ็บหน้าอก เหมือนมีคนเอามีดมาแทง แล้วสักพักก็กลายเป็นอึดอัดที่หน้าอก เหมือนมีอะไรมาทับเอาไว้ หน้ามืด หูอื้อ โฟกัสอะไรไม่ได้เลย เพราะขยับหัวทีภาพก็จะล้ม แล้วก็จะอ้วก หายใจไม่เข้า ไม่ก็เข้าไม่เต็มปอด ทรมานโคด นึกว่าจะตายแล้ว พอลบอกหายใจเข้าหายใจออก นั่งตัวตรง ไหล่ผาย แต่มันไหวจริงๆ สักพักบอกพอล จะเป็นลมอะ พอลบอกห้ามเงิบไปข้างหลังนะ ไม่งั้นหัวฟาดคอนกรีตแน่ นั่งไปได้สักพัก ก็ล้มเลย แต่ล้มมาข้างหน้า ดีนะพอลพยุงทัน สุดท้ายเลยจบที่นั่งราบบนถนนเอาหลังพิงคอนกรีต ตลกสุดคือ อาการมันหายไปเร็วเหมือนตอนมันมา ย้ายลงมานั่งราบแล้วอาการก็ดีขึ้น จนหายไป พอลบอกนึกว่าแน็ตหัวใจจะวายซะแล้ว เราคิดในใจ ไม่ต้องห่วงกรูก็คืดเหมือนกัน 555
เอาเป็นว่าตอนนี้กลับมาเป็๋นปรกติ ยังมึนๆเล็กน้อย ก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอลบอกขาดน้ำตาลอะป่าว กินข้าวเที่ยงพี่แกเลยจัดหนัก โค้ก 1 ขวด พร้อมทั้ง ชอกโกแลตอีก 1 แท่ง พอลบอกกินให้หมดก่อนที่จะไปต่อ
เท่าที่ดูจากแผนที่ วันนี้ยังเบาะ ถ้าเทียบกับวันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ออกจาก อ.เวียงป่าเป่า แล้วเข้าอำเภอพร้าว ซึ่งเป็นส่วนของอีกจังหวัดนึงแล้ว ซึ่งนั่นก็หมายความว่าพรุ่งนี้มีเขาให้ข้าม 1 ลูก ใหญ่ขนาดสามารถใช้เป็นแนวแบ่งเขตของจังหวัดได้ ระยะทาง 50 กว่ากิโลเท่าที่ดู 40 กว่าโลนี้ก็ขึ้นๆลงๆบนเขาพร้าวแล้ว
